Dzisiaj kończę 30 lat…

Czy też macie wrażenie, że rok 2000 był jakieś dziesięć lat temu? W mojej głowie dosłownie przed chwilą pisałam maturę, a w radio non stop leciało Bad Romance Lady Gagi… Zupełnie nie wiem, jakim cudem nagle znalazłam się w dniu swoich trzydziestych urodzin.

Odkąd pamiętam, wkroczenie w czwartą dekadę życia było przeze mnie postrzegane jako „koniec młodości”. No wiecie, taka umowna granica, po przekroczeniu której człowiek nagle staje się odpowiedzialnym, w pełni ukształtowanym przedstawicielem naszego gatunku. Mam wrażenie, że w szczególności dotyczy to kobiet. Bo przecież dzieci same się nie urodzą, a po trzydziestce to już równia pochyła, zegar tyka, zaraz będzie za późno…

Nie wiem, na ile to wina mediów i popkultury oraz zakorzenionego przez nie w nas lęku przed starzeniem się, a ile było w tym po prostu obserwacji mojego otoczenia. Moja mama urodziła mnie w wieku 32 lat, moja siostra urodziła w wieku 31 lat, więc chyba naturalnie przyjęłam, że po trzydziestce to już trzeba się zająć czymś ważniejszym niż samą sobą i swoimi pragnieniami.

Wszystko było okej, dopóki ten moment był stosunkowo odległy. Kiedy skończyłam 28 lat, z tyłu głowy pojawiła się myśl, że zaraz przekroczę tę nieszczęsną granicę i zupełnie nic nie mogę z tym zrobić. Czułam, jakby życie uciekało mi przez palce, jakbym zbliżała się do czegoś, na co w żadnym wypadku nie byłam jeszcze gotowa… a przecież 30 to tylko kolejna liczba.

Dzisiaj zrozumiałam, że nic nie musi się zmienić. Mimo upływającego czasu, w głębi duszy nadal mam 20 lat i odnoszę wrażenie, że tak już może pozostać na zawsze. Czy to źle? Czy powinnam już myśleć o dzieciach, bo w tym wieku wszyscy ode mnie tego oczekują? Czy powinnam znaleźć pracę na etacie, bo to, co teraz robię, to według niektórych bardziej hobby i eksperyment niż praca? Czy powinnam nagle stać się kimś innym, bo dzisiaj mamy 21 sierpnia 2021 roku? NIE. I ty też nic nie musisz, nie daj sobie tego wmówić!

Ostatnia dekada mojego życia upłynęła pod znakiem totalnego zagubienia. Studia wybierałam pod kątem tego, po czym mogę najwięcej zarabiać, a nie tego, co tak naprawdę mnie interesowało. Co prawda lata na uczelni wspominam bardzo dobrze, ale już na pierwszym stażu okazało się, że praca w finansach w korporacji czy banku nie daje mi żadnej staysfakcji.

Pod koniec studiów musiałam podjąć jedną z najtrudniejszych decyzji w moim życiu – zdecydowałam się zostawić wszystko, co znałam do tej pory i skoczyć na głęboką wodę. Prawda jest taka, że „skaczę” tak non stop od sześciu lat: przeprowadzka do innego miasta, kanał na YouTubie, własna firma… Czy żałuję którejś z tych decyzji? Tylko jednej… może kiedyś wam jeszcze o tym opowiem. Teraz patrząc na to wszystko z innej perspektywy widzę, że przez cały ten czas czegoś szukałam.

Ale po co tak naprawdę się tutaj uzewnętrzniam i o tym wszystkim piszę? Jak zawsze, chciałabym trochę pomóc tym z was, którzy czują się podobnie, jak ja się czułam przez te ostatnie lata. Wydaje mi się, że upływ czasu dla większości z nas jest tak samo przerażający. Dodajmy do tego presję społeczeństwa, wszechobecną gloryfikację młodości i otrzymamy idealną mieszankę depresyjno-nerwicową. Dzisiaj mogę wam powiedzieć, że będzie lepiej.

Okazuje się, że przekroczenie tej magicznej granicy trzydziestu lat wcale nie oznacza żadnego końca. A jedyne, co się zmienia, to to, że przestajesz się przejmować tym, co myślą o tobie inni i tym czego „wymaga” od ciebie społeczeństwo. Ja nadal nie wiem, co tak naprawdę chciałabym robić w życiu. Ale wiem już, że to jest okej. I że mam jeszcze dużo czasu, żeby się tego dowiedzieć. I ty też masz mnóstwo czasu, żeby znaleźć to, czego szukasz. Cokolwiek by to nie było.

Do przeczytania,

Ola 🙂